Σοκολατακια και φαντασματακια

 

Η γιαγιά μου κάποτε μου είχε πει οτι τα σπίτια που ''βλέπουν'' σε εκκλησία είναι ευλογημένα και προορισμένα για καλή τύχη και μακροημέρευση των ενοίκων τους. Για καλή τύχη και της Εθνικής μας, η Αρένα του Ζάγκρεμπ, η Hala Drazen Petrovic, έβλεπε στο μεγαλύτερο ίσως μπασκετικό ''ιερό'' της Ευρώπης... 

  Με την ''σιωπηλή'' ευλογία του αδικοχαμένου Ντράζεν, η ''Επίσημη Αγαπημένη'' αποχωρίστηκε το Ζάγκρεμπ έχοντας το απόλυτο των πέντε νικών, πηγαίνοντας καμπόσα μίλια δυτικότερα, στο Λιλ της Γαλλίας για τη φάση των ''16''. Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς, καθώς το λεγόμενο ''στοίχημα'' της ομάδας, δηλαδή το δέσιμο των μονάδων της και η διανομή των δώδεκα πρωταγωνιστικών ρόλων, έχει διανεμηθει σωστά και αναίμακτα.

  Από την άλλη, επειδή ως λαός αγαπάμε την ίντριγκα πολύ περισσότερο και από τα αποδεδειγμένα στοιχεία, κουβαλάμε μαζί μας στις αποσκευές και δύο φαντασματάκια, ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο, από το μπασκετικό παρελθόν μας.

   Το μεγάλο, έχει να κάνει με την αδυναμία ουσιαστικά της Εθνικής να πετύχει διακρίσεις σε Ευρωμπάσκετ που έχουν διεξαχθεί δυτικότερα της Κροατίας! Αν το καλοσκεφτούμε, ο Πειραιάς και το Βελιγράδι μας έδωσαν το χρυσό το 1987 και το 2005, το Ζάγκρεμπ το ασημένιο (1989) και το Κατόβιτσε το χάλκινο το 2009... (Δεν θα μιλήσω βέβαια και για το ασημένιο της Σαιτάμα το 2006, καθώς πρόκειται για χώρα της -Απω- Ανατολής)... Προσωπικά δεν ξέρω αν σύμφωνα με τη ρήση του γερο-Καραμανλή, ''ανήκωμεν εις την δύσιν'' αλλά για τη γαλανόλευκη ισχύει το ''αποτυγχάνωμεν εις την δύσιν'' η αλλιώς ''επιτυγχάνωμεν στας ανατολάς!''

   Το μικρό φαντασματάκι ανήκει περισσότερο στη πραγματιστική σφαίρα, μας στοιχειώνει ιδιαίτερα τη δεκαετία του '10, και είναι αυτό που μπορεί να μας ξαναφτάσει στην επιτυχία. Μιλάω βεβαίως για την 6ετή έλλειψη βάθρου. Η επίσημη αγαπημένη υποφέρει από αυτηήν την έλλειψη εδώ και 6 χρόνια με τις μετέπειτα παρουσίες της πανευρωπαικά και παγκόσμια να είναι για κλάματα. Η πρωταθλήτρια και τριταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου στην πρώτη δεκαετία του μιλένιουμ, έχει γίνει βορά στις ορέξεις της Νιγηρίας της Φιλανδιας και των Σκοπίων... Προσθέστε και το γεγονός οτι έχουμε να κερδίσουμε πάρα πολύ καιρό σε νοκ-άουτ παιχνίδι.

  Αλλά οι παραδόσεις είναι για να σπάνε (ω ναι δεν αποφεύγονται τα κλισέ στην αθλητική δημοσιογραφία τελικά...) αρχής γενομένης από το κομβικό μάτς του Σαββάτου με το Βέλγιο του Ματ Λοτζέσκι το οποίο μόνο να κερδίσει εχει από τη μεταξυ μας αναμέτρηση και σίγουρα δεν είναι ομάδα του πεταματού απλώς μιας ταχύτητας κάτω απο εμάς. Επικίνδυνοι στην περιφέρεια, τα μπουμπουνάνε απο παντού (οπως είπε ευστοχα ο Μαντζαρης) δεν έχουν παραδοσιακό ψηλό αλλά 2 ημίψηλους οπότε οι Μπουρούσης και Κουφός θα ρίξουν πολλή τρεχάλα στο ζωγραφιστό.

  Περαν τούτου όμως δεν εχουν να επιδείξουν ιστορικώς πολλά στο εθνικό τουλάχιστον μπάσκετ, όμως ειναι μια δύναμη που σιγα σιγά ανεβαίνει στα standings. Ξεκάθαρα το ματς ειναι στα χέρια των παικτών του Φώτη Κατσικάρη. Είναι ο αγώνας-διόδιο για πολλά πράγματα που διακυβέβονται στη συνέχεια, όπως η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, και η αποφυγη πρόωρης συνταξιοδότησης των μεχρι στιγμής στυλοβατών της ομάδας (Σπανούλης-Μπουρούσης-Περπερογλου-Ζήσης)

  Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η Εθνική από τον Φώτη Κατσικάρη μέχρι τον τελευταίο φροντιστή της αποστολής είναι υποψιασμένοι λόγω και του περισυνού παθήματος. Εαν η Εθνική παίξει στο 70% των δυνατοτήτων της ούσα συγκεντρωμένη στα 40 λεπτά, (γιατι σε οποιοδήποτε κενό αέρος που θα πέσουμε οι Βέλγοι δεν θα φερθούν... Ολλανδικά), σε 15 ώρες απο τώρα θα μιλάμε για το επικείμενο ματς με την Ισπανία! Είδωμεν...