Σαν μαφια παλια

Ανέκαθεν στις τάξεις των εραστών των ομαδικών αθλημάτων, όπως άλλωστε και στο σύνολο της κοινωνίας, δεν αρκούσε ως πραγματικότητα το μεγάλο γεγονός ως γεγονός, εαν δεν συνοδευόταν με την κατάλληλη γαρνιτούρα των ''background stories''. Ποτέ μια μεγάλη μουσική σύνθεση δεν έφτασε στην κορύφωση της εαν δεν προηγούταν ενα διάστημα ύφεσης σε κάθε κονσέρτο...

  Οι τελικοί του ΝΒΑ πραγματοποιούνται για άλλη μια χρονιά μεσούσης της εξεταστικής περιόδου για κάθε ελληνικό ΑΕΙ και ΤΕΙ, αμφιβάλλω εννοείται εαν ο Adam Silver, το μεγάλο αφεντικό της λίγκας, ρωτούσε ποτέ εν Ελλάδι φοιτηταριάτο και εν γένει τους Ευρωπαίους αν τους βολεύει η ώρα και η μέρα διεξαγωγής των τελικών... 

  Ο κύριος λόγος στον οποίο κάθε φοιτητής η Έλληνας, οφείλει τον λόγο που παρουσιάζεται στο αμφιθέατρο του, στη δουλειά του, όρθιος μα ημιθανής έχοντας ως λάβαρον αυπνίας σακκούλες στα μάτια και τσίμπλες, είναι οχι μόνο το γεγονός πως ήδη έχει γκρεμιστεί κάθε πρόβλεψη για τον προορισμό του ''δαχτυλιδιού'', αλλά και η υφέρπουσα ιστορία, η μάλλον ιστορίες, που συνοδεύουν την τιτανομαχία αυτή που βρίσκεται εν εξελίξει.

  Εαν λίγο μετα το Πάσχα ρωτούσες τον οποιονδήποτε για το ζευγάρι του τελικού, για το οποίο υπήρξε πρωτοφανής σύμπλευση απόψεων, σχεδόν όλοι βλέπαμε τον ΛεΜπρον απέναντι στον Κάρι, οχι μόνο θα σκούπιζε το πρώτο διαθέσιμο πάτωμα που θα συναντούσαν τα μάτια του, κρατώντας σκουπόξυλο στα χρώματα των Golden State (αντε δίνοντας μια νίκη στους Καβς) αλλά θα σου απαντούσε σε στυλ Ντέμη Νικολαίδη ''Warriors απο μικρούλης αδερφέ''..
  Για να προλάβω αντιδράσεις, κανείς δεν ξέγραφε τον ΛεΜπρόν, αλλα ίσως... έγραφε στα ενδότερα του, τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του, ιδαίτερα μετα τον πρώτο αγώνα, βλέποντας τον Ιρβινγκ να διάγει την άγουσα των αποδυτηρίων υποβασταζόμενος, και τον Love να μπορεί να βοηθήσει την ομάδα μόνο μέσω του 2Κ15!. Όσο για τον πάγκο της ομάδας του Μπλάτ, η κοινή αποδοχή και λογική (και εμού παραδεχομένου την αμαρτία μου) ήταν πως είναι ρηχότερος και λιγότερο ποιοτικός των αντιπάλων του.

  Αντίθετα, η αποδεκατισμένη παρέα του ΛεΜπρον Τζειμς, οχι απλώς έχει βάλει δύσκολα στους ''Splash Brothers'' μα έχει στείλει τουλάχιστον τον βασικό παράγοντα της πορείας των Warriors, Stephen Curry, σχεδόν στον πάτο της θάλασσας του San Fransisco με γκανγκστερικό τρόπο!
 Βλέποντας τα τρία πρώτα μάτς, μου ήρθε στο μυαλό, αν έχω τον θεό μου και εγώ, ο Αργύρης Πεδουλάκης που μιλούσε για αυταπάρνηση, καμικάζι και σκεπτόμενο μπάσκετ. Ίσως ποτέ άλλοτε τόσο τρανταχτές απουσίες μονάδων να είχαν συσπειρώσει σε τέτοιο βαθμό τα λεγόμενα... δεύτερα βιολιά της ορχήστρας των Cavaliers.

  Μπορεί ο Τζεημς να ειναι το πρώτο και αδιαμφισβήτητο βιολί πυροβολώντας ακαταπαυστα στα PlayOff 40άρες, ωστόσο ενας Αυστραλός με φάτσα μαφιόζου, εν ονόματι Ντελαβεντόβα, εχει υπογράψει με τον King συμβόλαιο θανάτου του Curry.

 Η άμυνα αυτού του εν γένει αντιμπασκετικού προιόντος από τον Καναδά, που στην τελική των περιπτώσεων έχει αναθρέψει εναν Rick Fox και έναν Steve Nash, στον ηγέτη των GS, μοιάζει εν πολλοίς με τον παραδοσιακο τρόπο στον οποίο οι εν Αμερικής ορμώμενοι, Ιταλοι μαφιόζοι, στέλναν πακέτο στον Αγιο Πέτρο τα θύματα τους... το τσιμέντωμα.

 Αρα, το επιμύθιο της εξομολόγησης τούτης, καθώς οδεύουμε προς το βραδάκι και τον 4ο τελικό, είναι πως σε οποιανού να καταλήξει το δαχτυλίδι της δικαίωσης, το σενάριο που θέλει τον γιγαντα ΛεΜπρον που κάνει κουμάντο ως αρχηγός της Μαφίας στην πόλη του, έχοντας λαβωμένους τους πιστούς συντρόφους του (Λόβ, Ιρβινγκ), βρίσκει στα μάτια του μικρού και άσημου Ματ Ντελαβέντοβα, το κατάλληλο εργαλείο για να κατακτήσει οτι του απομένει... Να ειναι δηλαδή ο πρώτος στην πόλη του, το Ακρον, το οποίο τον υποδέχθηκε δις μετά της γαιδούρας του σαν Κυριακή των Βαιων, έχοντας ήδη προλάβει να τον κλωτσήσει ως το Μiami για αρκετά χρόνια, διώχνοντας τον ως Ιούδα (πετυχημένο μεν)...

Y.Γ - Είναι και ο κακομούτσουνος Μπλάτ στη μέση που στα παρκέ της Αστερόεσσας τολμά να παίζει Ευρωπαικοφερώς (οχι πλήρως ομως) αλλα για την αφεντιά του θα μιλήσουμε εκτεταμένα μετά το πέρας των τελικών!