Own the future? Start from today

Ο  Γιάννης Αντετοκούνμπο και οι Milwaukee Bucks έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν απ το παρών

Μετά την ελπιδοφόρα και άκρως επιτυχημένη χρονιά που μας πέρασε, καταφέρνοντας να μπουν στα playoffs, τα ''ελάφια'' μοιάζουν πανέτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα φέτος. Το σχέδιο τους για την επιστροφή στις διακρίσεις μοιάζει να εξελίσσεται άψογα.

Ένα ξεσκαρτάρισμα, δύο αλλαγές προπονητών, μία ιδιοκτήτη, καλές επιλογές στα drafts και η πόλη του Milwaukee επιστρέφει στις παλαιότερες μπασκετικές της δόξες. Το νεανικό σύνολο του Jason Kidd καταφέρνει να κερδίζει τους κατοίκους όλο και περισσότερο και αυτό φαίνεται έμπρακτα απ την συμβολή των τοπικών αρχών στην κατασκευή του νέου τους γηπέδου. Και στο παρκέ τα πράγματα φαίνονται πολύ καλά. Νέοι, ταλαντούχοι, με διάθεση να τρέξουν και να κυνηγήσουν κάθε μπάλα, μακριά χέρια και ψηλά κορμιά. Κάθε επίθεση ξεκινάει απ την άμυνα για τους Bucks και ένα δεμένο σύνολο χωρίς κύριο πρωταγωνιστή ή μεγάλα ονόματα κέρδισε τις εντυπώσεις μα και την είσοδο του στα play offs.

Own the future το διαφημιστικό τους σλόγκαν, μα το καλοκαίρι του 15 άφησε υποσχέσεις πως το μέλλον δεν απέχει πολύ. Ο general manager  John Hammond παρέμεινε στην ομάδα, η οποία με την σειρά της πρόσθεσε έναν πολύ καλό επιθετικά center και γέμισε και αρκετές τρύπες στο ρόστερ. Επιπλέον πέρα απ την προαναφερθείσα συμφωνία για νέο γήπεδο, παρουσίασε και τις καινούριες της φανέλες. Σίγουρα όλα κυλάνε ρολόι για το μέλλον τόσο στο παρκέ όσο και έξω από αυτό. Πάραυτα πολλοί ειδικοί ποντάρουν από φέτος στην είσοδο τους στην τετράδα της ανατολικής περιφέρειας, που επίσης δυνάμωσε αρκετά. 

Πολλά βασίζονται και στον δικό μας Γιάννη Αντετοκούμπο. Μερικοί είχαν απορήσει με την επιλογή του αρκετά ψηλά στο draft του 2013 και όμως μόλις 2 σεζόν αργότερα είναι πλέον ο franchise player των ''ελαφιών'' και όλοι ετοιμάζονται για την break out season του. Την χρονιά δηλαδή που θα εκτοξεύσει τα νούμερα του και θα φτάσει το επίπεδο του all star. Πολλοί υποστηρίζουν πως φέτος είναι αυτή η χρονιά και σε αυτό θα τον βοηθήσει η απόκτηση του Greg Monroe. Αυτό που φάνηκε πως έλειπε πέρσι ήταν ένας ψηλός με καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι. Και αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο Monroe είναι αυτό. Ένας πολύ καλός επιθετικά παίχτης που θα εμπλουτίσει το ρεπερτόριο των Bucks, μπορεί να ανοίξει διαδρόμους, να πάρει τα ριμπάουντ και να πασάρει καλά. Και αν τα πράγματα δείχνουν καλά όσον αφορά την επίθεση δεν συμβαίνει το ίδιο με την άμυνα που εμφανίζει τις περισσότερες αδυναμίες του. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο coach Kidd. 

Ένα άλλο ερωτηματικό είναι η σταθερότητα που μπορεί να επιδείξει Michael Carter Williams. Ο ταλαντούχος αλλά ασταθής και ακόμα να λάμψει νεαρός guard κουβαλά πάνω του πολλές ελπιδοφόρες εμφανίσεις με τους Sixers και καλείται πλέον σε μια γεμάτη σεζόν να δείξει πόσο ικανός ειναι να κουμαντάρει μια αρκετά καλύτερη ομάδα. Η παρουσία του Jason Kidd πάντως μόνο καλό μπορεί να του κάνει.

Στα μέσα της χρονιάς αναμένεται να επιστρέψει και ο Jabari Parker. Ξεκινώντας πολύ καλά και ανεβαίνοντας διαρκώς έμοιαζε ο μόνος ικανός να κοντράρει τον Wiggins για το βραβείο του rookie. Μια ρήξη χιαστών τον έχει αφήσει εκτός για αρκετούς μήνες μα όλοι ευελπιστούν πως φέτος θα επιστρέψει πιο δυνατός και υγιής.

Στο υπόλοιπο ρόστερ τον πολύ καλό three-and-D και με νέο συμβόλαιο Khris Middleton, τον μακρύ και πάντα χρήσιμο John Henson και τους εξαιρετικούς ρολίστες Bayless και Mayo φέτος θα συμπληρώσουν οι Vasquez, Vaughn, Copeland.  Ακόμα δύο καλοί ρολίστες με καλό μακρινό σουτ που επίσης έλειψε την περσινή χρονιά, και ο rookie guard Rashad Vaughn καλός σκόρερ με πολλά περιθώρια βελτίωσης και μεγάλη διάθεση να διεκδικήσει θέση στο rotation της ομάδας του Kidd.

Και αφού λοιπόν το μέλλον τους φαντάζει να τους ανήκει, ας ρίξουμε το ενδιαφέρον μας στην φετινή τους χρονιά. Ξανά δυνατές άμυνες με τα χέρια ψηλά, πολύ τρέξιμο, καλή χημεία, πολύ ταλέντο και περισσότερη εμπειρία για το νεανικό σύνολο απ την πολιτεία του Wisconsin και η τετράδα και το πλεονέκτημα έδρας στα play offs είναι ένας στόχος εφικτός. They own the future και θα παλέψουν και για το σήμερα.

Απ' το σήμερα στο αύριο..

Μετά την επίτευξη του στόχου του Προολυμπιακού τουρνουά, η Εθνική Ομάδα αλλάζει σκυτάλη μετά την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη και τις σκέψεις να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και του Γιάννη Μπουρούση.

Παρόλα την γκρίνια για την αποτυχία κατάκτησης ενός μεταλλίου, μετά τις υψηλές βλέψεις που είχε δημιουργήσει η ίδια, η πορεία της Εθνικής κρίνεται επιτυχημένη. Όπως είχαν δηλώσει επανειλειμμένα οι διεθνείς και το τεχνικό επιτελείο στόχος ήταν η 6άδα και η συμμετοχή στο Προολυμπιακό. Ένα Προολυμπιακό που φαινόταν να είναι το κύκνειο άσμα μιας χρυσής γενιάς, απ' την οποία δηλώνουν παρών μέχρι και σήμερα Ζήσης, Μπουρούσης και Σπανούλης. Κάτι το οποίο δεν είναι σίγουρο και για το μέλλον, πόσο μάλλον για το Προολυμπιακό.

Αμέσως μετά την λήξη του Eurobasket 2015, ο υπαρχηγός της Εθνικής Βασίλης Σπανούλης, ανακοίνωσε την αποχώρηση του απ' αυτήν. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε μια παρόμοια δήλωση του Γιάννη Μπουρούση για παρόμοιες σκέψεις. Μια γενιά που μας έκανε περήφανους και δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση ή ενδεχόμενη αρνητική κριτική για την παρουσία της στο τελευταίο Eurobasket, αποχωρεί για να αφήσει την σκυτάλη στους νεότερους.

Η επίσης επιτυχημένη, τόσο συλλογικά όσο και εθνικά, γενιά του 90 δείχνει έτοιμη να πρωταγωνιστήσει. Σλούκας, Μάντζαρης, Παπανικολάου με τις προσθήκες των συνομήλικων τους Γιάνκοβιτς(στον οποίο διακρίνεται ένα πείσμα να επιστρέψει καλύτερος και στην 12άδα) και του άτυχου την φετινή χρονιά Παππά. Των ακόμα πιο έμπειρων Καλάθη, Κουφού και Πρίντεζη. Με έναν Παναθηναΐκο πιο δυνατό και φιλόδοξο να συμβάλει αυτόματα και στην ατομική βελτίωση των παικτών του(και των μικρότερων που θα αναφερθούμε παρακάτω). Την σταθερότητα του Ολυμπιακού επίσης, να πρωταγωνιστεί τόσο εγχώρια όσο και ευρωπαικά. Ενός Ολυμπιακού με Παπαπέτρου και Αγραβάνη με περισσότερα λεπτά φέτος. Την οικονομική και διοικητική σταθερότητα ομάδων όπως της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ και του Άρη.  Των ελληνικών συλλόγων που κράτησαν το ευρωπαικό τους πρεστίζ από Παναθηναικό και Ολυμπιακό και μοιάζουν έτοιμοι να επιστρέψουν στις διεθνείς διακρίσεις.



Και πίσω απ' όλα αυτά να ακολουθούν οι μικρότερες γενιές με πρώτους τους Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη. Δύο παίκτες που θα αναζητήσουν ρόλο και χρόνο στον φετινό Παναθηναικό και δείχνουν ικανοί να σταθούν από νωρίς σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ένα σκαλί πιο κάτω(αν όχι στο ίδιο επίπεδο) η υπόλοιπη οικογένεια. Λούντζης, Μουράτος, Σκουλίδας, Τσαλμπούρης, Τολιόπουλος, Κόνιαρης, Σταμάτης και οι εξ Αμερικής Ντόρσευ και Μήτογλου.


Και αν δεν ανέφερα τον κατά τα λεγόμενα επόμενο ηγέτη της εθνικής Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι γιατί μάλλον δεν θα παραμείνει ο μόνος της οικογένειας που θα δηλώνει παρών και θα ιδρώνει για μας την γαλανόλευκη φανέλα του. Έχουν βαλθεί μάλλον σ αυτό το σόι και ετοιμάζουν τόσο Θανάση όσο και Κώστα για τα επόμενα χρόνια.


Η λίστα λοιπόν είναι μεγάλη. Όρεξη για δουλειά δείχνει να υπάρχει, τόσο απ' τους συλλόγους όσο και απ' τους παίκτες. Ταλέντο επίσης, όπως και μπασκετική παιδεία. Το μέλλον μόνο θα δείξει μέχρι που μπορούμε να (ξανα)φτάσουμε. Υπομονή.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στους ελληνικούς συλλόγους λόγω των ακόλουθων προσωπικών λόγων. Πρώτον όσο περισσότερο χρόνο παίρνει ένας αθλητής στην ομάδα που αγωνίζεται τόσο ευκολότερα μαθαίνει. Δεύτερον ο ανταγωνισμός στις τάξεις μιας ομάδας μπορεί να αποφέρει πολλά για την ατομική βελτίωση ενός αθλητή. Τρίτον εκτός απ' την Εθνική και οι σύλλογοι αγωνίζονται για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Ας μη το ξεχνάμε αυτό.

Και τωρα τα ''Podemos'' μας στην πλατη!

Σε θεωρούν όλοι φαβορί μέχρι τις 19.29 (ώρα Ελλάδος) και στις 21.30 σου ξυρίζουν τις φαβορίτες, αφού σε έχουν πετάξει στην αρένα και εσύ υπνωτίζεσαι από τους κανόνες της δίκης τους ταυρομαχίας. Μόνο που αυτή τη φορά η ταυρομαχία δεν έληξε γρήγορα όπως άλλοτε!

  


  Οι δυο ταύροι που σε ''κέρδισαν'' είναι 35χρονών, γέρικοι, ίσως και χορτασμένοι. Όσες φορές έπαιξες μαζί τους, όπως και αν διαχειρίστηκες την ορμή τους, στο τέλος κατέληξες στο καναβάτσο με καμια δεκαριά ράμματα στο κεφάλι! Ο Πάου Γκασόλ με τους 27π. και ο Φελιπε Ρέγες με τα ριμπάουντ του, σκότωσαν για άλλη μια φορά την Εθνική μας (73-71).
  Αυτοί τη φορά όχι με τριαντάρες, ολοκληρωτικό μπάσκετ, μεθυστική περιφερειακή κυκλοφορία και ούτω καθεξής, αλλα με την εμπειρία και το μυαλό τους. Ένα μυαλό καλοδουλεμένο σε καταστάσεις κρίσιμες, πανικού, καταστάσεις αουτσάιντερ γι' αυτούς. Αλήθεια ποιός θα περίμενε οτι ο Κλαβέρ θα αποτελούσε τον παράγοντα Χ στην αναμέτρηση, σέρνοντας τον Ρούντι Φερνάντεζ από τη -σχεδόν- διαλυμένη του μέση;
  Οι Ισπανοί καθ' όλη τη διάρκεια του μάτς, είχαν φανερές δυσκολίες και δυσλειτουργίες, αλλά κατάφεραν να πάρουν το ''ροζ φύλλο'' αγώνα, υπερθεματίζοντας ουσιαστικά τα πλεονεκτήματα τους. Εκεί που η Ελλάδα έβρισκε σίδερο στις βολές (4/9) οι Ισπανοί απάντησαν με 20/24. Όταν κολλούσε η μπάλα στα χέρια του Σπανούλη, ο Γιούλ σκόραρε με ταμπλό, με floater από τα 4μ. Στα καλοστημένα και άνετα πικ ν' ρολ με αποδέκτη τον εκπληκτικό Γκασόλ, η Ελλάδα απαντούσε με προσπάθειες συνεργασίας στη ρακέτα, με τον Κώστα Κουφό να παλεύει με τα θηρία!
   Πολλοί καλοθελητές κατα τη διάρκεια του τουρνουά, φώναζαν σαν τρελοί για την μέτρια εμφάνιση των ''Αμερικανών'' της ομάδας μας. Κι' όμως σήμερα αυτοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να υπάρχει ελπίδα ώς το τελευταίο σούτ. Ο Καλάθης ντύθηκε σουτέρ, ο Κουφός ήταν για 31' λεπτά το 5άρι μας (ο Μπουρούσης τυφλωμένος από την μανία εκδικήσεως για το καταραμένο 2007, αποσύρθηκε με 5 φάουλ σε 9' λεπτά). Τέλος ο Γιάννης Αντετοκούμπο έκανε το καλύτερο του παιχνίδι με τα γαλανόλευκα (12π. 17ριμπ 2ταπες, 1 ασίστ). Ποιός να τον κατηγορήσει και να του πει το οτιδήποτε όταν αυτός και οι προαναφερόμενοι δύο ήταν αυτοί που έβγαιναν μπροστά;
  Ο Μίροτιτς ήταν για τον Πρίντεζη πανδύσκολη εξίσωση (τουλάχιστον για σήμερα). Ο Σπανούλης πνίγηκε στην περιφερειακή άμυνα των Κλαβέρ - Γιούλ. Ο Μπουρούσης είπαμε είχε το μυαλό του αλλού. Ο Καιμακόγλου χάθηκε και αυτός στη μετριότητα.
  Οι Ισπανοί είχαν τον τρόπο, δεν κάναμε και εμείς τον κόπο! Πέταξε και αυτό το πουλάκι και τα άγονα χρόνια χωρίς μετάλλιο, θα φτάσουν αισίως τα χρόνια της φαγούρας, τον αριθμό των κακων της μοίρας μας... Επτα! 
  Τα πράγματα θυμίζουν πολύ την αρχή της δεύτερης θητείας του Γιαννάκη το 2003 όταν εκκαθάρισε την Εθνική σχεδόν ολοκληρη και ξεκίνησε μια 5ετη δυναστεία με δυο μετάλλια και στρογγυλοκάθισμα στο ρετιρέ της παγκόσμιας μπασκετικής ''μασωνίας''. Προς θεού δεν αναφέρομαι στο ξήλωμα του κορμού, απλώς τα πόδια των Ζήση, Σπανούλη, Μπουρούση, Πρίντεζη (λιγότερο), Καιμακόγλου μπορεί να μην αντέχουν ως το Ριο. Το θετικο της υποθέσεως είναι οτι η φουρνιά που ακολουθεί, των γεννημένων στις αρχές του 90' (Σλούκα - Καλάθη - Μαντζαρη- Παππά) με συμπλήρωμα τους χρυσούς ''mid-90ers'' (Aντετοκούμπο - Παπαγιαννη - Χαραλαμπόπουλο) έχει πολλή ποιότητα και θα φανει στο μέλλον

Το who is who της Ισπανιας

 Για άλλη μια φορά η Εθνική μας θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους ''φούριας ρόχας''.  Οι Ισπανοί μπορεί να τα βρήκαν σκούρα στον όμιλο τους και να μη φοβίζουν όπως παλιά, αλλά είναι ακόμα υπολογίσιμοι. Ο Μάριος Χρήστου αναλύει παρακάτω το προφίλ του αντιπάλου μας!

   Με τις απουσίες να την αποδυναμώνουν αλλά έχοντας παίκτες με προσωπικότητα και τεράστιο μπασκετικό ταλέντο -παρόλο που έφτασε δύσκολα ώς τους ''8''-. Μια ομάδα φαινομενικά ως τώρα στα μέτρα της εθνικής μας, που με την σκληρή της άμυνα φαντάζει ο ιδανικός υποψήφιος να της σταματήσει την πορεία προς το μετάλλιο. 

     Παρ'όλη την περιφερειακή της δύναμη, ειδικα σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, έχουν ως αιχμή του δόρατος την προσωπικότητα και την αξία του Πάου Γκασόλ. Πραγματοποιώντας ένα εντυπωσιακό τουρνουά μέχρι στιγμής ο Γκασόλ οδηγεί πρός τα μπρός την Ισπανία, παρά τα επιμέρους προβλήματα της.

     Η Εθνική μας, που έτσι η αλλιώς ζει και πεθαίνει με την άμυνά της, καλείται να καταστρέψει τον ρυθμό των Ισπανών και να τους οδηγήσει σε σετ παιχνίδι, φανερώνοντας τις αδυναμίες των Ισπανών (σε οργανωτικό επίπεδο και στην άμυνα του pick 'n' roll. Οι παίκτες ρυθμού (Φερνάντεζ, Γιούλ, Ροντρίγκεζ) και τα αργά πόδια των ψηλών τους στην άμυνα ίσως τα βρούνε σκούρα απέναντι στην καλή μας περιφερειακή άμυνα και τις περιστροφές των περιφερειακών και την ικανότητα μας να δημιουργούμε καταστάσεις στο pick 'n' roll. Κλειδί για τους παίκτες του Κατσικάρη είναι ο έλεγχος του ρυθμού του αγώνα.

Όπως και να 'χει μιλάμε για έναν δύσκολο αγώνα από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος. Με 5-6 παίκτες που μπορουν να ''σκοτώσουν'' μόνοιι τους κάθε ομάδα, με εναν Γκασόλ σε δαιμονιώδη φόρμα και ενα ρόστερ γεματο προσωπικότητες και διακρίσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση η ''εύκολη λεία''. Το γεγονός όμως πως πλέον δεν φοβίζουν είναι αδιαμφισβήτητο. 

  Ούτε η Εθνική μας φοβάται. Το ρόστερ της, που είναι το καλύτερο και το πληρέστερο των τελευταίων ετών, είναι γεμάτο πάθος και χαρακτήρα, ικανό και έτοιμο να κοντράρει κάθε αντίπαλο και να παλέψει μέχρι τέλους κάθε ματς. Ίσως αυτό να σημαίνει τα περισσότερα για μια χώρα 10 εκατομμυρίων, που αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες και προβλήματα. Χρειάζεται για άλλη μια φορά τη στήριξη όλων μας για να μας κάνει υπερήφανους, όπως ξέρει άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια

                                                                                                             Μάριος Χρήστου

Ο στρατιωτης Ματσιουλις

   

Ο Γιόνας Ματσιούλις λίγες ώρες πρίν πήρε την -ασθμαίνουσα- Λιθουανία από το χεράκι έχοντας απέναντι μια αξιόμαχη Γεωργία (85-81) , και αποτέλεσε το σιρόπι της για το βαρύ άσθμα, σπρώχνοντας την ομάδα στην 8άδα. 

  Στατιστική που ζαλίζει για τον 30χρονο παίκτη της Ρεάλ, θυμίζοντας εποχές προ εικοσαετίας και βάλε, οπου ο ένας έπαιρνε στην πλάτη του τους εκάστοτε συμπαίκτες του. Εμπρός λοιπόν να μετρήσουμε παρέα τα κατορθώματα του. 34 πόντοι (8/9διπ., 3/5τριπ. 9/9βολές) 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 λάθη σε 37:39 λεπτά συμμετοχής!

 Αυτός ο άνθρωπος είναι η επιτομή της απόλαυσης σαν τον παρακολουθείς να παίζει. Λιθουανός μεν, αλλά δεν τον λες ούτε κλασικό σουτέρ, ούτε ικανό πασέρ, ούτε επακριβώς αρχηγό μιας ταλαντούχας μπασκετικά χώρας. 

   Ο Ματσιούλις στα 30 του είναι από τους λίγους παίκτες-στρατιώτες. Ίσως και να ανήκει στο ίδιο ''τάγμα'' με τον δικό μας Κώστα Καιμακόγλου. Αυτόν τον ρόλο τον έχει αναλάβει απο μικρός, κερδίζοντας τον ρόλο του πολύτιμου μεν αντιστάρ δε. Δεν είναι υπερβολή να πούμε οτι είναι αυτός που θα κληθεί από τον εκάστοτε προπονητή του να βάλει μια τάξη στο χάος.

  Με τη Ρεάλ φέτος έκανε μέτρια πρός κακή χρονιά, αλλά στο Final 4 και ειδικά στον τελικό με τον Ολυμπιακό φώναξε παρών και αποτέλεσε μαζί με τον Τζέι Σι Κάρολ τον λόγο που οι ερυθρόλευκοι δεν ανέβηκαν στην κορυφή της Ευρωπής για τρίτη φορά σε τέσσερα χρόνια! Με τον Παναθηναικό δε, δεν είναι υπερβολή να πούμε οτι του χάρισε δυο πρωταθλήματα χάρη στα εκπληκτικά ποσταρίσματα του στη ρακέτα απέναντι σε κοντύτερους αλλά και ψηλότερους αντιπάλους του!

  Γλύτωσε λοιπόν με την -εξωπραγματική για τα νούμερα του όχι όμως για το στύλ του-  τη Λιθουανία από έναν πρόωρο αποκλεισμό, μα οχι ακριβώς κάζο (διοτι το φετινό ταβάνι της ομάδας είναι σαφώς χαμηλότερο από άλλες χρονιές) από την αξιομαχότατη Γεωργία του παρολίγον προπονητή του ΠΑΟ, Κοκόσκοφ, και του συμπαίκτη του Γιάννη Αντετοκούμπο στο Μιλγουόκι, Σενγκέλια.

  Είμαι σίγουρος οτι μετά το τέλος του παιχνιδιού ο ιδιος παρουσιαστηκε στον στρατηγό του, τον Γιόνας Καζλάουσκας, και αφού τον χαιρέτησε στρατιωτικά με ενα χαμόγελο στα χείλη αποσύρθηκε ησύχως στο δωμάτιο του για να προετοιμαστεί για τα πολύ πιο δύσκολα που έρχονται για τους Λιθουανούς... κι όπου τους βγάλει!

''Leonidas'' και ζεστη μπυριτσα πριν τη μεγαλη μαχη

 Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα, τουλάχιστον για μένα, από το να ξεγυμνώνεις μια ομάδα που ζεί και πεθαίνει από τα σούτ έξω από τα 6.75! Να δείχνεις με την εμφανισή σου οτι μια χώρα, αν θέλει να μπεί στο κλάμπ των -μπασκετικά- επιτυχημένων, πρέπει να αλλάξει άρδην τη νοοτροπία της.

Ξεκινώντας την ανάλυση λίγο ανάποδα, από την πλευρά των Βέλγων, θα ήθελα να σταθώ σε δυο πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, βλέποντας την Εθνική μας ομάδα να σκουπίζει χωρίς να ρίξει ουσιαστικά μια στάλα ιδρώτα στο β'μέρος τους Βέλγους (75-54). 

  Το πρώτο ζήτημα έχει να κάνει με την προσπάθεια μίμησης μιας ορισμένης νοοτροπίας. Οι Βέλγοι, οι οποίοι στα εως τώρα νταραβέρια τους με τη σπυρίαρα, ακολουθούν την τακτική του Διονύση Σχοινά στο τραγούδι, εμφανίζονται στο προσκήνιο ξαφνικά και χάνονται επίσης με τον τρόπο που μπήκαν, σε χρόνο dt. Προσπαθούν να μιμηθούν τη μεγάλη αδερφή τους τη Γαλλία ανεπιτυχώς σε πολλά θέματα. Ακόμα και οι ημίψηλοι τους δεν απείλησαν τη ρακέτα ούτε παιδεψαν τα δικά μας γομάρια, αλλά προσπάθησαν να το κάνουν με σούτ.

  Το δεύτερο ζήτημα αντιμετωπίζεται στο γεγονός πως επειδή ακριβώς η ομάδα αυτή βρίσκεται στη β' ταχύτητα του Ευρωμπάσκετ, έχει τους κλασσικούς 2-3 να κουβαλάνε τους υπολοιπους 9 στις πλάτες τους. Όσο και να κλείσεις τον Λοτζέσκι, πρέπει καλώς η κακώς να προσπαθείς να βρείς συστήματα για να σουτάρει. Οχι, δεν τρελάθηκα να τον θεωρώ top-class σουτέρ, απλά είναι οτι πιο ορθολογικό είχε να επιδείξει το Βελγιο στο τουρνουά, μαζί με τον Ερβέλ. Κάνανε το ίδιο λάθος με τους ομίλους αφήνοντας τον να αφηνιάσει στο ξεκίνημα και μετα τον παράτησαν στην τύχη του ξεχνώντας ακόμα να του δώσουν επιθέσεις!.

  Στα της Εθνικής μας, τι να πω επακριβώς! Οτι μας πηγαίνει να είμαστε λίγο πρίν τα παιχνίδια με το σκατο στην καλτσα; Ισως υπερτιμήσαμε το Βέλγιο, ίσως και να ευθύνεται η δίψα των παλιοσειρών για μια τελευταία παράσταση που θα δώσει μετάλλιο. Όπως και να έχει, καθαρίσαμε με πολύ άνετο τρόπο την ομάδα μιας χώρας που πίνει τις μπύρες ζεστές. Τους στείλαμε πίσω για να τις λουστούνε κιολας!

  Μάλιστα πήγαν τόσο καλά τα πράγματα σήμερα που εκτός απο την επιτυχημένη χωρίς ιδιαίτερη κούραση, ειναι η αλήθεια, εφαρμογή του σχεδίου άμυνας, η Ελλάδα ξεκούρασε ουσιαστικά τους κοντούς της. Αν εξαιρεσουμε τον Ζήση που έδωσε την καθιερωμενη του ώθηση στο β'δεκάλεπτο με τα σουτ του, δεν μπορεί να συγκριθεί με το πάρτυ που είχαν στήσει στη ρακέτα τα 4-5άρια μας.

  Καλύτερα λοιπόν απ' ότι περιμέναμε, διώξαμε το ένα φαντασματάκι που μας κυνηγούσε, περάσαμε στους 8, ανετοι κύριοι και ωραίοι. Η εμφάνιση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί οπως το σύνολο του τουρνουά απο μέρους μας, σοβαρά και υπεύθυνα. Ούτε να μας τρομάξει η ευκολια που κερδίσαμε ούτε ομως και να μας καθησυχάσει. Την Τρίτη κατα πάσα πιθανότητα θα συναντηθούμε με την Ισπανία (αν και υπάρχει μια 5% πιθανότητα να κάνουν το μπαμ οι Πολωνοί) και οχι απλώς θα έχουμε πολλά να πούμε μαζί τους, αλλά και πολλά να κάνουμε στο παρκέ ώστε να αποτινάξουμε μια και καλή (η αρχή εγινε στο Κόπερ) ένα αυτοάνοσο που μας κυνηγάει εδώ και 10 χρόνια.
  Μιλάω φυσικά για την ''υφέρπουσα κομπλεξίτιδα'' η οποία εμφανίζεται κυρίως στο μπάσκετ. Η Ελλάδα έχει φροντίσει να περάσει την ασθένεια σε Κροάτες, Σλοβένους, αλλά νοσεί και αυτή από την Ισπανική μεταλλαξή της. Θα είναι ο Φώτης -Χαουζ- Κατσικάρης αυτός που θα δώσει τη λύση μαζί με το 12μελές ιατρικό team του η θα περιμένουμε ακόμα καιρό; Είδωμεν αδέλφια την Τρίτη...!

Σοκολατακια και φαντασματακια

 

Η γιαγιά μου κάποτε μου είχε πει οτι τα σπίτια που ''βλέπουν'' σε εκκλησία είναι ευλογημένα και προορισμένα για καλή τύχη και μακροημέρευση των ενοίκων τους. Για καλή τύχη και της Εθνικής μας, η Αρένα του Ζάγκρεμπ, η Hala Drazen Petrovic, έβλεπε στο μεγαλύτερο ίσως μπασκετικό ''ιερό'' της Ευρώπης... 

  Με την ''σιωπηλή'' ευλογία του αδικοχαμένου Ντράζεν, η ''Επίσημη Αγαπημένη'' αποχωρίστηκε το Ζάγκρεμπ έχοντας το απόλυτο των πέντε νικών, πηγαίνοντας καμπόσα μίλια δυτικότερα, στο Λιλ της Γαλλίας για τη φάση των ''16''. Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς, καθώς το λεγόμενο ''στοίχημα'' της ομάδας, δηλαδή το δέσιμο των μονάδων της και η διανομή των δώδεκα πρωταγωνιστικών ρόλων, έχει διανεμηθει σωστά και αναίμακτα.

  Από την άλλη, επειδή ως λαός αγαπάμε την ίντριγκα πολύ περισσότερο και από τα αποδεδειγμένα στοιχεία, κουβαλάμε μαζί μας στις αποσκευές και δύο φαντασματάκια, ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο, από το μπασκετικό παρελθόν μας.

   Το μεγάλο, έχει να κάνει με την αδυναμία ουσιαστικά της Εθνικής να πετύχει διακρίσεις σε Ευρωμπάσκετ που έχουν διεξαχθεί δυτικότερα της Κροατίας! Αν το καλοσκεφτούμε, ο Πειραιάς και το Βελιγράδι μας έδωσαν το χρυσό το 1987 και το 2005, το Ζάγκρεμπ το ασημένιο (1989) και το Κατόβιτσε το χάλκινο το 2009... (Δεν θα μιλήσω βέβαια και για το ασημένιο της Σαιτάμα το 2006, καθώς πρόκειται για χώρα της -Απω- Ανατολής)... Προσωπικά δεν ξέρω αν σύμφωνα με τη ρήση του γερο-Καραμανλή, ''ανήκωμεν εις την δύσιν'' αλλά για τη γαλανόλευκη ισχύει το ''αποτυγχάνωμεν εις την δύσιν'' η αλλιώς ''επιτυγχάνωμεν στας ανατολάς!''

   Το μικρό φαντασματάκι ανήκει περισσότερο στη πραγματιστική σφαίρα, μας στοιχειώνει ιδιαίτερα τη δεκαετία του '10, και είναι αυτό που μπορεί να μας ξαναφτάσει στην επιτυχία. Μιλάω βεβαίως για την 6ετή έλλειψη βάθρου. Η επίσημη αγαπημένη υποφέρει από αυτηήν την έλλειψη εδώ και 6 χρόνια με τις μετέπειτα παρουσίες της πανευρωπαικά και παγκόσμια να είναι για κλάματα. Η πρωταθλήτρια και τριταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου στην πρώτη δεκαετία του μιλένιουμ, έχει γίνει βορά στις ορέξεις της Νιγηρίας της Φιλανδιας και των Σκοπίων... Προσθέστε και το γεγονός οτι έχουμε να κερδίσουμε πάρα πολύ καιρό σε νοκ-άουτ παιχνίδι.

  Αλλά οι παραδόσεις είναι για να σπάνε (ω ναι δεν αποφεύγονται τα κλισέ στην αθλητική δημοσιογραφία τελικά...) αρχής γενομένης από το κομβικό μάτς του Σαββάτου με το Βέλγιο του Ματ Λοτζέσκι το οποίο μόνο να κερδίσει εχει από τη μεταξυ μας αναμέτρηση και σίγουρα δεν είναι ομάδα του πεταματού απλώς μιας ταχύτητας κάτω απο εμάς. Επικίνδυνοι στην περιφέρεια, τα μπουμπουνάνε απο παντού (οπως είπε ευστοχα ο Μαντζαρης) δεν έχουν παραδοσιακό ψηλό αλλά 2 ημίψηλους οπότε οι Μπουρούσης και Κουφός θα ρίξουν πολλή τρεχάλα στο ζωγραφιστό.

  Περαν τούτου όμως δεν εχουν να επιδείξουν ιστορικώς πολλά στο εθνικό τουλάχιστον μπάσκετ, όμως ειναι μια δύναμη που σιγα σιγά ανεβαίνει στα standings. Ξεκάθαρα το ματς ειναι στα χέρια των παικτών του Φώτη Κατσικάρη. Είναι ο αγώνας-διόδιο για πολλά πράγματα που διακυβέβονται στη συνέχεια, όπως η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, και η αποφυγη πρόωρης συνταξιοδότησης των μεχρι στιγμής στυλοβατών της ομάδας (Σπανούλης-Μπουρούσης-Περπερογλου-Ζήσης)

  Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η Εθνική από τον Φώτη Κατσικάρη μέχρι τον τελευταίο φροντιστή της αποστολής είναι υποψιασμένοι λόγω και του περισυνού παθήματος. Εαν η Εθνική παίξει στο 70% των δυνατοτήτων της ούσα συγκεντρωμένη στα 40 λεπτά, (γιατι σε οποιοδήποτε κενό αέρος που θα πέσουμε οι Βέλγοι δεν θα φερθούν... Ολλανδικά), σε 15 ώρες απο τώρα θα μιλάμε για το επικείμενο ματς με την Ισπανία! Είδωμεν...

Σαν μαφια παλια

Ανέκαθεν στις τάξεις των εραστών των ομαδικών αθλημάτων, όπως άλλωστε και στο σύνολο της κοινωνίας, δεν αρκούσε ως πραγματικότητα το μεγάλο γεγονός ως γεγονός, εαν δεν συνοδευόταν με την κατάλληλη γαρνιτούρα των ''background stories''. Ποτέ μια μεγάλη μουσική σύνθεση δεν έφτασε στην κορύφωση της εαν δεν προηγούταν ενα διάστημα ύφεσης σε κάθε κονσέρτο...

  Οι τελικοί του ΝΒΑ πραγματοποιούνται για άλλη μια χρονιά μεσούσης της εξεταστικής περιόδου για κάθε ελληνικό ΑΕΙ και ΤΕΙ, αμφιβάλλω εννοείται εαν ο Adam Silver, το μεγάλο αφεντικό της λίγκας, ρωτούσε ποτέ εν Ελλάδι φοιτηταριάτο και εν γένει τους Ευρωπαίους αν τους βολεύει η ώρα και η μέρα διεξαγωγής των τελικών... 

  Ο κύριος λόγος στον οποίο κάθε φοιτητής η Έλληνας, οφείλει τον λόγο που παρουσιάζεται στο αμφιθέατρο του, στη δουλειά του, όρθιος μα ημιθανής έχοντας ως λάβαρον αυπνίας σακκούλες στα μάτια και τσίμπλες, είναι οχι μόνο το γεγονός πως ήδη έχει γκρεμιστεί κάθε πρόβλεψη για τον προορισμό του ''δαχτυλιδιού'', αλλά και η υφέρπουσα ιστορία, η μάλλον ιστορίες, που συνοδεύουν την τιτανομαχία αυτή που βρίσκεται εν εξελίξει.

  Εαν λίγο μετα το Πάσχα ρωτούσες τον οποιονδήποτε για το ζευγάρι του τελικού, για το οποίο υπήρξε πρωτοφανής σύμπλευση απόψεων, σχεδόν όλοι βλέπαμε τον ΛεΜπρον απέναντι στον Κάρι, οχι μόνο θα σκούπιζε το πρώτο διαθέσιμο πάτωμα που θα συναντούσαν τα μάτια του, κρατώντας σκουπόξυλο στα χρώματα των Golden State (αντε δίνοντας μια νίκη στους Καβς) αλλά θα σου απαντούσε σε στυλ Ντέμη Νικολαίδη ''Warriors απο μικρούλης αδερφέ''..
  Για να προλάβω αντιδράσεις, κανείς δεν ξέγραφε τον ΛεΜπρόν, αλλα ίσως... έγραφε στα ενδότερα του, τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του, ιδαίτερα μετα τον πρώτο αγώνα, βλέποντας τον Ιρβινγκ να διάγει την άγουσα των αποδυτηρίων υποβασταζόμενος, και τον Love να μπορεί να βοηθήσει την ομάδα μόνο μέσω του 2Κ15!. Όσο για τον πάγκο της ομάδας του Μπλάτ, η κοινή αποδοχή και λογική (και εμού παραδεχομένου την αμαρτία μου) ήταν πως είναι ρηχότερος και λιγότερο ποιοτικός των αντιπάλων του.

  Αντίθετα, η αποδεκατισμένη παρέα του ΛεΜπρον Τζειμς, οχι απλώς έχει βάλει δύσκολα στους ''Splash Brothers'' μα έχει στείλει τουλάχιστον τον βασικό παράγοντα της πορείας των Warriors, Stephen Curry, σχεδόν στον πάτο της θάλασσας του San Fransisco με γκανγκστερικό τρόπο!
 Βλέποντας τα τρία πρώτα μάτς, μου ήρθε στο μυαλό, αν έχω τον θεό μου και εγώ, ο Αργύρης Πεδουλάκης που μιλούσε για αυταπάρνηση, καμικάζι και σκεπτόμενο μπάσκετ. Ίσως ποτέ άλλοτε τόσο τρανταχτές απουσίες μονάδων να είχαν συσπειρώσει σε τέτοιο βαθμό τα λεγόμενα... δεύτερα βιολιά της ορχήστρας των Cavaliers.

  Μπορεί ο Τζεημς να ειναι το πρώτο και αδιαμφισβήτητο βιολί πυροβολώντας ακαταπαυστα στα PlayOff 40άρες, ωστόσο ενας Αυστραλός με φάτσα μαφιόζου, εν ονόματι Ντελαβεντόβα, εχει υπογράψει με τον King συμβόλαιο θανάτου του Curry.

 Η άμυνα αυτού του εν γένει αντιμπασκετικού προιόντος από τον Καναδά, που στην τελική των περιπτώσεων έχει αναθρέψει εναν Rick Fox και έναν Steve Nash, στον ηγέτη των GS, μοιάζει εν πολλοίς με τον παραδοσιακο τρόπο στον οποίο οι εν Αμερικής ορμώμενοι, Ιταλοι μαφιόζοι, στέλναν πακέτο στον Αγιο Πέτρο τα θύματα τους... το τσιμέντωμα.

 Αρα, το επιμύθιο της εξομολόγησης τούτης, καθώς οδεύουμε προς το βραδάκι και τον 4ο τελικό, είναι πως σε οποιανού να καταλήξει το δαχτυλίδι της δικαίωσης, το σενάριο που θέλει τον γιγαντα ΛεΜπρον που κάνει κουμάντο ως αρχηγός της Μαφίας στην πόλη του, έχοντας λαβωμένους τους πιστούς συντρόφους του (Λόβ, Ιρβινγκ), βρίσκει στα μάτια του μικρού και άσημου Ματ Ντελαβέντοβα, το κατάλληλο εργαλείο για να κατακτήσει οτι του απομένει... Να ειναι δηλαδή ο πρώτος στην πόλη του, το Ακρον, το οποίο τον υποδέχθηκε δις μετά της γαιδούρας του σαν Κυριακή των Βαιων, έχοντας ήδη προλάβει να τον κλωτσήσει ως το Μiami για αρκετά χρόνια, διώχνοντας τον ως Ιούδα (πετυχημένο μεν)...

Y.Γ - Είναι και ο κακομούτσουνος Μπλάτ στη μέση που στα παρκέ της Αστερόεσσας τολμά να παίζει Ευρωπαικοφερώς (οχι πλήρως ομως) αλλα για την αφεντιά του θα μιλήσουμε εκτεταμένα μετά το πέρας των τελικών! 

Παππας μεν μα οχι και... Ζαλγ-κυριος!

 Όταν καλείσαι να γράψεις ένα σχόλιο-εικόνα περί ενός μπασκετικού αγώνα, ειδικότερα εάν είσαι προσκείμενος προς μια ομάδα, πρέπει να ζυγιάσεις τα δεδομένα που είδαν τα ματάκια σου με τα πιστεύω σου. Πρώτα και κύρια πρέπει να είσαι μετρημένος σε περίπτωση νίκης και ήρεμος σε αυτήν της ήττας. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ο αγώνας ίσως κρίνει την Ευρωπαική συνέχεια του Παναθηναικού στην Ευρωλίγκα, ο οποίος σε μια εκ των μητροπόλεων του μπάσκετ της ηπείρου μας, έδειξε κατώτερος των περιστάσεων, γνωρίζοντας την ήττα με 76-70 απο τη Ζαλγκίρις.

Έπειτα απο δυο-τρία απανωτα τσιγάρα που έφεραν μια σχετική νηνεμία στα του μυαλού μου, παρατηρώ ξεκάθαρα κάτι που φαίνεται στα εκτός έδρας μάτς του Παναθηναικού. Στο Ευρωπαικό μπάσκετ η ανίατος ασθένεια, ο καρκίνος της είναι η ελλειψη πλάνου, παρουσιάζοντας επι μέρους μεταστάσεις στην ομάδα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στος αγνώστους Χ, Ψ, Ζ των αντιπάλων προπονητών. 

Δυστυχώς θεωρώ αδιανόητο το γεγονός σε πολλά μάτς αλλα ιδιαίτερα σε αυτό, οι παίκτες του Τριφυλλιού να προσπαθούν να εφαρμόσουν ''ποσοτική χαλάρωση'' στην περιφέρεια τους, δεχόμενοι ενα μάτσο τρίποντα, απέναντι σε μια ομάδα Λιθουανικής προελεύσεως κατ όνομα και κατ' ευφημισμόν. Αν το θέσουμε γλωσσολογικώς, η λέξη τρίποντο για τους Λιθουανούς είναι ονοματικός προσδιορισμός! Δεν σουτάρουν επειδη ειναι Λιθουανοί, μα αντιθετα είναι Λιθουανοί επειδή σουτάρουν...

Επίσης η inside αμυνα των πρασίνων, λόγω ελλειψης συγκέντρωσης έμοιαζε τζούφια, μια προσποίηση από μετρίους περιφερειακούς και τέλος... Αδιανόητο για μια ομάδα, η οποία θελει να σεβεται τον εαυτό της, εχοντας η μή τον στόχο final 4, κούπας η δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

Στα επιθετικά κομμάτια, ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ευστόχησε σε τρίποντο! Διφορούμενη η ανάγνωση της είδησης καθώς εάν έβγαινε αυτό το στοίχημα στον Ιβάνοβιτς ίσως του βγάζαμε το καπέλο, μα δοκίμασε τρίς!, με την παρουσία Γιανκοβιτς, Διαμαντίδη, Παππά, την ίδια στιγμή στο παρκέ.

Εν τέλει οι Πράσινοι έμπλεξαν τα πόδια τους στην υπόθεση πρόκριση, η οποία ισως φαινόταν στην αρχή της χρονιάς και υπέρβαση, στο final 8 μα με τις καποιες προσδοκίες που δημιουργησε η ιδια η απόδοση της ελληνικής ομάδας, θα είναι αποτυχία εαν χαθεί και αυτή, όπως χάθηκε και το πλεονέκτημα της έδρας!